Vezirova džamija je dobila ime po veziru skadarskom Kara
Mahmud- paši Bušatliji, koji je izgradio 1765. godine. Njena izgradnja pada u
vrijeme kada je proces islamizacije u plavsko-gusinjskom kraju, uglavnom završen
i kada je porodica Bušatlija imala političku prevlast u Skadarskom pašaluku.
Kara Mahmud-paša Bušatlija je za izdržavanje ove džamije
poklonio planinu Bradu, koja je davana u zakup (travarinu) Keljmendima za 7-12
ćesa dukata godišnje. Vezir je Bradu „docnije od nje oduzeo i davao pod travarinu
za svoj račun“. Po njemu se ova planina danas zove Vezirova Brada.
 |
| foto: AA |
Osnova džamije je pravougaona, dimenzija 17 X 10 m, sa
karakterističnim soferlakom. Građena je od lomljenog kamena i krečnog maltera.
Spolja je grubo malterisana. U nivou prizemlja, na zadnjoj i bočnim fasadama,
nalaze se po dva velika, pravougaona prozora sa gvozdenim rešetkama iznad kojih
su, u istoj osi, postavljeni manji, bez rešetaka. Na sjeverozapadu je glavna
fasada sa soferlakom, koji predstavlja glavni dekorativni akcenat građevine.
Soferlak se sastoji od tri reda paravougaonih polja i gredica. Srednji nivo ima
rustičnu dekoraciju u vidu slijepih arkadica. Centralni, malo izbačeni, dio
soferlaka se oslanja na dva drvena stubića. Njegov gornji dio je ukrašen nizom
lučnih otvora sa tipično orijentalnim izgledom. Krovni pokrivač je bila šindra.
Iz četvorovodne mase krova izranja vitko, poligonalno drveno munare, koje se
savršava otvorenim šerefetom. Svako polje poligonalnog munareta sastavljeno je
od drvenih daščica, složenih u motiv riblje kosti.
Unutrašnjost džamije je dekorisana duborezom i posjeduje sve
elemente koje savremena džamija treba da ima. Tavanica je drvena, zidovi
kameni, malterisani. Pod je drveni, osim središnjeg dijela ulaznog trijema,
gdje su kamene ploče.
Vezirova džamija ima sve karakteristike orijentalnog građevinarstva
XVIII vijeka, sa izraženom željom za dekorativnošcu, iskazanu u tradicionalnom
matrijalu-drvetu.
 |
| foto: AA |
Džamija je u više navrata renovirana, temeljito 1873, 1966.
i zadnji put 1994. godine sredstvima Gusinjana koji žive u SAD-u. Tokom
saniranja je ispred džamije izgrađen, od bijelog kamena, hadži-Junuzov šadrvan.
U neposrednoj blizini džamije, na mjestu gdje se danas nalazi zdravstvena
stanica, nalazila se ruždija (gimnazija) i konak (đački internat).
Stavljena je pod zaštitu države kao kulturno-istoriojski
spomenik treće kategorije.
Imami dzamije bili su:
1. Nuro M. Omeragić
2. Ramo Laličić
3. Fetah Gruda
4. Šefket Bektešević
5. Junuz Laličić
6. Ef. Ređep Ljuljanović
7. Ef. Rešad Dautović
 |
| foto: AA |
Sa desne strane samog ulaza u džamiju, u unutrašnjosti
soferlaka, nalazi se mali drveni sanduk napunjen kamenčićima i poklopljen staklom,
a ispod stakla ovaj zapis:
“Hiljadu devesto sedamnaeste godine (1917) šire područje
Gusinja zahvatila je velika suša, gotovo da je uništila cjelokupnu ljetinu i
ozbiljno zaprijetila nestašici stočne hrane. Pop Đorde Šekularac obavio je
molitvu za kišu, ali kiše nije bilo.
Isto se desilo i u junu i julu 1933. godine, pop Šekularac
ponovio je molitvu, ali ni tada kiše nije bilo.
Suša je svakim danom bivala sve veća, a posljedice sve
očiglednije, pa su džematlije zamolile hafiza Mehmeda Laličića, muftiju i
muderisa da moli Allaha dž.š. za rahmet kišu. Mula hafiz se dugo opirao, ali na
uporni pritisak džematlija, obzirom na teške posljedice suše, obavijestio je džemat
da u idući petak, nakon džume namaza, dođu na Begluk pored Grnčara i dovedu
svoju djecu. Žene nijesu smijele da prisustvuju.
Izvršio je raspored džematlija u 70 grupa; u svakoj grupi po
10 džematlija, čija je obaveza bila da uzmu po jedan kamenčić iz Grnčara i da
prouče 1000 istigfara ili toliko salaten tundžijna salavata.
Zatim je skinuo svoje džube, okrenuo ga naopako, stavio na
ramena, stao na samu obalu rijeke sa podignutim rukama, dlanovima okrenutim ka
zemlji i učio dovu. Za vrijeme dok je hafiz Mehmed učio dovu vladala je velika
vrućina a na nebu nije bilo ni oblačka ni vjetra. Nije se dova ni završila a
počela je jaka, vruća kiša koja je padala jedan sat. Narod se razbježao na sve
strane osim hafiza, koji je išao polako, dok mu se sa ahmedije slijevala crvena
boja. Do kuće ga je pratio dolje potpisani.
Skupljeni kamenčići se nalaze u ovom sandučetu pod
prijetnjom da se ne smije ni jedan baciti u vodu.
Bio je običaj da za vrijeme državne proslave na čelo stola
sjedi pop, s desne strane fratar, a s lijeve hafiz. Poslije ovog slučaja, pop
je ustupio mjesto hafizu Mehmedu Laličiću.“
(po kazivanju imama Šefketa Bekteševića)
 |
| foto: AA |
Izvor: „KULTURNO-ISTORIJSKO NASLEĐE PLAVSKO-GUSINJSKOG KRAJA“
Halil R. Markišić str. 73-78.
0 Коментари